Όλες οι πολιτικές δυνάμεις, οι ευαίσθητες ανθρωπιστικές οργανώσεις, τα αντιρατσιστικά κινήματα, ασχολήθηκαν με τον κοινωνικό ρατσισμό. Κανείς, ίσως, δεν ανησύχησε για τις εν μέρει κληρονομημένες, εν μέρει αναδυόμενες νοοτροπίες και συμπεριφορές μιας πολύ σκληρής νέας γενιάς σε ό,τι αφορά την αισθητική διαφορετικότητα ή –ακόμα χειρότερα- τη φυσική αδυναμία σε όλα τα επίπεδα, εκείνης της ίδιας γενιάς, απέναντι στην οποία νιώθουμε ενοχές κάθε φορά που αναλογιζόμαστε, τι κόσμο, της παραδίδουμε.
Η πρώτη γλώσσα που μαθαίνουμε, είναι η αφή. Από όλες τις αισθήσεις με αυτήν έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή η ανθρώπινη ύπαρξη, γι’ αυτό και είναι άλλωστε τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με το αίσθημα της αγάπης. Η συγκεκριμένη γλώσσα, έχει τους δικούς της κώδικες, τα δικά της σύμβολα, τις δικές της ερμηνείες. Όσο είμαστε παιδιά το άγγιγμα και η ομιλία, είναι το πιο φυσικό και το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Μεγαλώνοντας, μπορεί να χαθεί η άμεση επαφή.
Έχουμε άραγε μετατραπεί σε έργα τέχνης με την γνωστή ρήση «μην αγγίζετε και μην επικοινωνείτε», σε έναν κόσμο όπου μόνο οι οθόνες είναι πλέον αφής;
Με το μεγαλύτερο κομμάτι της ανθρώπινης επικοινωνίας να έχει περάσει στη σφαίρα του Διαδικτύου, η κοινωνία έχει πλέον μετατραπεί σε ό,τι έχει να κάνει με την αληθινή, κοινωνική επαφή.
Αυτά άγγιξαν και συζήτησαν οι μαθητές της Γ΄ Τάξης του σχολείου μας, με αφορμή το θέατρο το οποίο παρακολουθήσαμε, την Τρίτη 12 Απριλίου 2022 στο χώρο του σύγχρονου θεάτρου στον Κεραμεικό.
Μπερίτση Δέσποινα
Εκπαιδευτικός (Γ1)
